Westport en iets over het campingleven

Ongeveer tien jaar geleden waren we in Westport. De zeehondenkolonie konden we ons nog goed herinneren, evenals het Bayhouse café, prachtig gelegen aan een baai. We ontdekten dat ten noorden van Westport een vrij uitgebreide koolmijn industrie is. Deels vergane glorie maar er is tot in de jaren tachtig van de vorige eeuw een dorpje "Denniston" geweest, bewoond door medewerkers, waar de kolen van enkele dagmijnen bij elkaar kwamen en van de berg af getransporteerd moesten worden om via Westport verscheept te worden. Omdat er wat Nieuwzeelandse auteurs hebben geschreven over het leven en werken in deze omgeving is het een toeristische attractie geworden die wij ook hebben bezocht.

Ik wil ook graag wat kwijt over de campings in NZ. De campings zijn over het algemeen meer ingericht op kampeerauto's. Tentsites zijn vaak maar klein en soms ergens in een hoekje weggestopt. Maar met een beetje zoeken zijn er meestal wel leuke plekken te vinden.
Waar de campings hier zich op een positieve manier mee onderscheiden zijn de facilitieten. Elke camping heeft een keuken, goed uitgerust met fornuis, magnetron, oven, waterkokers, vaak potten en pannen en ander keukengerie en vooral niet te vergeten: broodroosters! Al het brood lijkt te moeten worden geroosterd voordat het voor menselijke consumptie geschikt is.
Er zijn tafels en stoelen, zitbanken met TV's, boeken en allerlei informative, computers met internetverbinding (te gebruiken tegen betaling). En buiten (aan de westkust vanzelfsprekend onder een afdakje) bevinden zich tenminste twee (gas)barbecue's.
Door deze voorzieningen wordt het koken en eten natuurlijk een sociale gebeurtenis: je raakt voortdurend in gesprek met mensen van over de hele wereld, ziet wat en hoe ze koken en hoe ze zich daarbij gedragen.
Chinezen bijvoorbeeld (of zijn het Japanners? Ik weet nog steeds niet goed hoe ik ze kan onderscheiden, maar collega L. gaat dit beslist voor mij googelen) nemen vaak de hele ruimte in beslag. Terwijl ze koken eten staan ze te eten en bereiden alweer een volgend gerecht.
De kinderen zitten ondertussen aan tafel te lezen of tekenen, schrijven of met elkaar te praten. Krijgen zo nu en dan ook iets voorgezet maar lijken zich verder buiten het grotemensengebeuren te houden. Heel bijzonder allemaal.
Omdat NZ relatief dunbevolkt is en er niet veel wegen zijn ontmoeten we regelmatig dezelfde mensen. Je krijgt al snel een soort van band (een bekend gezicht, vaak heb je al eerder een praatje gemaakt) en maak je maar weer een praatje. Maar opeens lijken ze je pad niet meer te kruisen. Eigenlijk sta je daar zelf amper bij stil.