Bikers en boten

In Frankrijk hadden wij als eens enige ervaring opgedaan met de komst op de camping van een peloton "bikers" in ruige zwartleren outfit. Aan alle vooroordelen werd toen voldaan wat betreft luidruchtigheid en bierconsumptie. In NZ overkwam ons op de camping ook zo'n invasie van de "Brotherhood of the devil" met doodskop-banier en al. Na het uittrekken van de motorkleding en het afzetten van de helmen bleek het te gaan om een groepje gemoedelijke en oudere dames en heren, die onder het genot van een colaatje nog wat nakeuvelden over de belevenissen van de afgelopen dag en ons bij het passeren steeds vriendelijk groetten.Een van de dames informeerde bij ons nog beleefd of wij het niet te koud vonden als de deur van de zitkamer (die heb je hier op de camping) een stukje open bleef voor de frisse lucht.
Om 10.30 uur lag het hele peloton te snurken. Daar zou je toch op je oude dag nog lid van willen worden.....

Cook Straight.
De 3 uren durende overtocht van Noord naar Zuideiland v.v. is een toeristische minicruise van de eerste orde.
Van Zuuid naar Noord vaar je vanuit Picton allereerst door een fjordachtige omgeving; de Marlborough Sounds geheten. In dit landschap weet je niet of je tussen voor de kust liggende eilanden door vaart of langs uitlopers van het vaste land. Het is een wirwar van eilanden, baaien, inhammen en rotspunten. De boot maakt geregeld haakse bochten om zich hier doorheen te wringen op weg naar de open zee.: de Cook Straight. Hier mengt zich het water van de Tasman zee met dat van de Stille ocean. Op elk moment van de feitelijke oversteek is het vasteland zowel van het Noord- als van het Zuideiland te zien; tenminste: bij helder weer. Maar er is meer te zien: dolfijnen, walvissen en albatrossen. Mijn oogst op de heen- en terugreis tesamen: 1 albatross en 1 walvis (dit laatste waarschijnlijk; afgaande op de opgeheven staartvin).
Typisch is dat het water deint, wanneer onder de wal wordt gevaren, waarbij de boot zich stampend voortbeweegt. Maar wanneer de kuststrook is verlatenvormt het water golven die zijdelings op de vaarrichting van de boot staan, die dan eerder gaat rollen. Als de overkant nadert vaart de boot de baai van Wellington in en is al het gestamp en geklots afgelopen.
De Cook Straight staat bekend om zijn heftige winden. Was er bij de inscheping in Picton nog sprake van een zwakke bries, midden op de Cook zag ik de windmeter aan de mast als als een gek rondtollen; Windkracht 6, 7 of 8?

De folder van de scheepvaartmaatschappij die de overtochten verzorgt ("Interislander") heft iets afschrikwekkends. Alsof het reclame voor de zaak betreft wordt melding gemaakt van het zinken van een van de verboten midden op de Cook Straight in ruw weer Terzijde wordt vermeld dat dit de eerste ramp-gebeurtinis was die in NZ rechtstreeks op de TV kon worden gevolgd.
Recenter hoorde ik al dat "Interislander" een veerboot uiot Europa had gecharterd omdat een van de reguliere schepen wegens technische mankementen uit de vaart moest worden genomen. Het vervangende schip bleek op een van de eerste overtochten een van zijn schroeven te verliezen. Geen rampen gebeurd en alles kon worden gerepareerd.
Vorige week las ik bovendien in de krant dat de kapitein van een van de veerschepen voor het gerecht moest verschijnen omdat hij uitgevaren was met een op de romp beschadigd schip in de vorm van deuken en blutsen na het tegen elkaar aan stoten van schepen in de haven van Wellington bij ruw weer. Zonder evaluatie of nadere inspectie was hij met passagiers toch gewoon uitgevaren.
Op de terugvaart keek ik op het schip nog eens goed om me heen. Het was nogal roestig, maar erger was dat dat de plattegrond van het schip niet bleek te kloppen met de werkelijkheid. Van de 4 reddingboten bleek er een te zijn waarop stond dat deze sloep tijdelijk niet kon worden gebruikt en een tweede reddingboot ontbrak geheel en al.
Toch vreemd in een land waarin van overheidswege de burgers met waarschuwingsbordjes worden gemaand om de leuning vast te houden als ze een openbare trap op- of aflopen.......